Als ik naar mezelf kijk, zie ik een  vrouw vol energie en positiviteit, afkomstig uit  het bruisende Meppel. Mijn leven wordt grotendeels gevuld met geluk, omringd door mijn partner en drie van mijn vier kinderen. Genieten van de weliswaar, spaarzame maar waardevolle momenten met mijn partner, koester ik mijn fantastische, volwassen zoon, mijn liefdevolle gevoelens voor mijn overleden dochter en mijn twee prachtige puberdochters.

Mijn vrije tijd is een mix van verschillende activiteiten die mij voldoening geven.  Soms verlang ik naar een rustige dag thuis, omgeven door kaarslicht, verdiept in een goed boek of een boeiende film. Op andere momenten trek ik mij terug in mijn eigen wereld achter de piano, waar ik mijn emoties kan uiten in muziek. En dan zijn er dagen waarop ik de behoefte voel om de wereld te verkennen, te wandelen in de mooie bossen of op de motor te stappen, verlangend naar het gevoel van vrijheid terwijl ik door adembenemende landschappen rijd. Mijn keuze hangt af van mijn gemoedstoestand op dat moment.

​

Van jongs af aan ben ik gefascineerd door anderen. Als kind stelde ik al veel vragen,  nieuwsgierig naar de ander, waarom ze doen wat ze doen en wat ik daarvan kan leren. Ik voelde me altijd anders dan mijn leeftijdsgenoten en rond mijn dertigste werd duidelijk waarom. Ik ontdekte dat ik een HSP'er ben (Hoog Sensitief Persoon) wat veel verheldering bracht. Mijn ouders waren praktisch en nuchter, terwijl ik vooral intuïtief handelde, wat regelmatig leidde tot wederzijds onbegrip.

Ik groeide op in een gezin met 4 kinderen, waar hard werken de norm was. In die  tijd werd er nog niet veel gesproken over overspannenheid of burn-outs. Maar met de inzichten van vandaag is het aannemelijk dat mijn vader hiermee te maken heeft gehad. Hierdoor leerde ik als kind al vroeg om de sfeer bij binnenkomst te peilen. Deze vaardigheid neem ik mee in mijn huidige werk als coach, waar ik anderen help zichzelf beter te begrijpen.

In ons gezin was het motto: 'Niet klagen maar dragen en doorgaan'.

Dit leerde mij om proactief te zijn. En deze ontdekking was van onschatbare waarde, vooral tijdens uitdagende periodes in mijn leven. Zoals de burn-out periode van mijn vader, het overlijden van mijn dochter en mijn scheiding. Deze proactieve houding bracht en brengt mij dat ik vooruit denk, actief stappen onderneem om problemen bij de wortel aan te pakken en ik bereid mij voor op mogelijke obstakels. Zeker in moeilijke periodes heeft deze aanpak mij geholpen om de controle te behouden, stress te verminderen en effectiever te reageren op de situatie. 

​

In mijn werk als coach ontmoet ik vaak vrouwen die zichzelf voorbijrennen. Ze zijn voortdurend druk, zowel thuis als op het werk, met overvolle agenda's en weinig ruimte voor rust. Het is herkenbaar, want ik heb zelf in die mallemolen gezeten. Ik zorgde voor anderen omdat ik hoopte op erkenning en waardering. Voor wie of wat ren jij jezelf de benen onder je lijf vandaan?

​​